سلام دادا. حال ميكنم با اين همه احساس. ايسن هم واسه احساس پاكت .

نمي دانم چه بايد گفت / به اين احساس زيبايت/ به اين افكار پر رازت/

تراوشهاي يك چشمه/صداي قطره باران/ نواي برگ پاييزي/

و يا هي هاي يك چوپان.

و شايد

ضربه هاي تيشه فرهاد/ تپش هاي دل مجنون/ و يا لبخند بي جاني كه خسرو روي لب ميداشت/

كجا اينها تو را شايد/

كه تو بالاتري از جسم و درد دل/

كه دل با درد خود سوزد /

ولي شمع وجود تو / دهد جان در ره مردم/

براي كودك ولگرد/ و قطرع قطره اشك او/

براي كفش دوز پير/ كه در سرماي پاييزي/ كنار چهار راه برق/ به فكر برف و بيكاري ست/

براي درد بي دردي اين مردم/ براي بي خدايي ها/.......

سخن بيهوده مي گويم/ كه هرچه بيشتر گويم/ فقط ناگفته مي ماند/

...

فقط يك چيز و ديگر هيچ/ خدايت دوست مي دارد /

كه قلبت پر غم و درد است/ وگرنه همچو خاك و سنگ/ و يا چون مردم بي ننگ/ تو را بي درد مي آراست/ تو را بي عشق آراست.

خدايت دوست ميدارد...