یاداشت های پسرک زشت

اینجور مواقع است که حس نوشتنم فوران می کند و هجوم اشک چشمانم را می سوزاند ! 

اما دیگر با تجربه تر از آنم که اجازه دهم اشک بی مقدار از چشمانم سرازیر شود ! 

محکوم است که در سلول چشمانم باقی بماند !! 

اندک زمانی است که در هنگام تشویش آرامش بخش وجودم صدای من است ! 

آیا این نشانه ی دیوانگی است ؟! 

خود با خود سخن میگویم ! 

و به گونه ای سحر انگیز آرام می شوم ! 

آرام باش دادا ! دیگر خود را مجاز ندان که قلب کوچکت برای این دلیل بی دلیل به تقلا افتد ! 

و من آرام می شوم ... 

دیگر یاد ها حتی قلقلک انگیز هم نیستند ! 

تو چرا متشنج می شوی ؟!